ရန်ကုန်ကို မက်တဲ့ မနေ့ညက အိမ်မက်ထဲမှာ
ရှိတ်စပီးယားပြဇာတ်တစ်ပုဒ်အကြောင်းသင်နေတဲ့ ဆံတုစွပ်ထားတဲ့ ဆရာမတစ်ယောက်က
ငါ့ကို လက်ဗီးစတောက်အတ္တုပ္ပတိတွေ စပိန်လို ဖတ်ခိုင်းတယ်
ငါ ဒေါသတွေ ထွက်လိုက်တာ
အိမ်အပြန်လမ်းဟာ စိမ်းသလိုလိုနဲ့
ရင်းနှီးနေပြန်တယ်
ပလက်ဖောင်းပေါ်အထိ လျှံထွက်နေတဲ့
လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ခုံပုတွေကြားက ဖြတ်လျှောက်ရင်း
၁ ၂ ၃ ၄ ၅ ၆ ၇ ၈ ၉ ၁၀ ရပ်
ဆော့နေတဲ့ အဖြူအစိမ်းဝတ်ကလေးတွေ တွေ့ရင်း
ပြုံးမိတယ်
ကလေးမလေးလက်က လက်ဖက်ရည်ထိုင်သောက်နေတဲ့ ဦးလေးကြီး မျက်နှာ ထိုးမိတော့မယ်လေ
မြှောက်ကြွ မြှောက်ကြွနဲ့ ငါ့ခန္ဓာဟာ
မြေနဲ့ မထိသလိုပဲ
ထိစရာမှလည်း မလိုတာ
တိုက်အောက်က သံပန်းဟာ
အိမ်နီးနားချင်းတစ်ယောက် ဖွင့်ပေးလို့ ပွင့်နေတယ်
တိုက်လှေကားထစ်တွေဟာ ဆောက်မတ်နေတာ
လှေကားပေါ်တက်တိုင်း တွေးမိပေမဲ့
ပြီးရင်လည်း
လှေကားထစ်တွေအကြောင်း
ပြန်ပြန်မေ့သွားပြန်တယ်
အမေက ငါ့ကို အိမ်တံခါးမှာ ပြုံးပြုံးလေး လာကြိုတယ်
အိမ်မက်တွေပဲ
သင်္ချာ ဘာလို မသင်တာလဲ
အမေ မေးတယ်
ရော့ ဒီမှာ
အတွက်အချက် ဒိုင်ရာဂရမ်တွေ ဆွဲထားတဲ့ စာရွက်ဖြူကို
ငေးကြည့်ရင်း
သင်္ချာ ဘာလို့ မသင်တာလဲ
ငါ့ကိုယ်ငါ ပြန်မေးမိတယ်
အမေ့စကား နားထောင်ခဲ့ရ ကောင်းသား
အိမ်မက်တွေကို ကုန်တင်ရထားတစ်စီးလို တက်ခွစီးရင်း
အရင်လို အမေ သနပ်ခါး လိမ်းတာ ထိုင်ကြည့်ချင်စိတ် ပေါ်မိတယ်
ความคิดเห็น